22 Μαΐου 2007

Ο φόβος της "ιδιωτικής ετικέτας"

Πριν από τρία χρόνια, βρέθηκα να ξεροσταλιάζω έξω από ένα Lidl, μισή ώρα προτού ανοίξει το μαγαζί, μαζί με καμιά δεκαριά οικονομικούς μετανάστες -που περίμεναν για τον ίδιο λόγο όπως αποδείχθηκε αργότερα.
Ο λόγος; Εντεταλμένη υπηρεσία από το... έτερον ήμισυ, που επέμενε πώς ο καταψύκτης που η συγκεκριμένη αλυσίδα "έβγαζε" σε τιμή κόστους εκείνη την ημέρα, ήταν το best buy της χρονιάς. Μας είχε "ψήσει" και ένας φίλος, διευθυντής σε άλλο κατάστημα, που όμως αδυνατούσε να καβατζώσει κάποιον.
Περιμένοντας λοιπόν με την τσίμπλα στο μάτι, και αναρωτώμενος αν κάτι πηγαίνει στραβά στη ζωή μου, έβλεπα την αλλοδαπή ομήγυρη να μεγαλώνει. Παρ' όλα αυτά, όταν άνοιξαν οι πόρτες, καταφέραμε να μην... τρέξουμε, τηρώντας τους τύπους: όλοι ανεξαιρέτως αγκαλιάσαμε τη λευκή συσκευή που μας αναλογούσε και αγκομαχώντας κατευθυνθήκαμε στα ταμεία. Γιατί τα γράφω αυτά; Μα γιατί, όπως πολλοί από εμάς, αντιμετώπιζα τις discount αλυσίδες με περισσή καχυποψία, για πολύ καιρό. Μια καχυποψία, που εξατμίστηκε σε χρόνο dt. Και όχι μόνο γιατί ο καταψύκτης αποδείχθηκε... σούπερ-ντούπερ, αλλά και γιατί όλα -μα όλα- τα προιόντα αυτών των αλυσίδων όχι μόνο διατίθενται σε ανθρώπινες τιμές, αλλά και ποιοτικά είναι μια χαρά.
Και "υποδόρια" άλλαξαν (Lidl, Dia και τα συναφή) τις καταναλωτικές συνήθειες του νεοέλληνα. Που φοβάται το "φτηνό" όπως ο διάολος το λιβάνι. Τη μεγάλη φλασιά την έφαγα όταν στη διάρκεια του Euro της Πορτογαλίας είχαμε τακτικές συναθροίσεις στο σπίτι ενός Ολλανδού φίλου για μπύρες, tv χαβαλέ και φαγητό.
Έλα όμως που τα τυριά, τα αλλαντικά, οι μπίρες, τα σνακ, το... χαρτί κουζίνας, είχαν όλα (!) το brand name του γερμανικού σούπερ μάρκετ. Ο δε φίλος, μεγαλοστέλεχος πολυεθνικής, με εξαφήφιο ετήσιο εισόδημα.
Δεν κρατήθηκα: "καλά, ρε Roland, τι στο διάολο, σε χαλάει η... Heineken?!". "Είναι πανάκριβη, και αυτή που πίνεις είναι καλύτερη!". Το αστείο είναι πώς είχε δίκιο. Αλλά με τη φαιδρή καταναλωτική παιδεία του Έλληνα, τα κόμπλεξ και τις ανασφάλειες που κουβαλάμε, πώς να καταδεχτούμε να δροσίσουμε τους (ανίδεους) ουρανίσκους μας με μπύρα... ιδιωτικής ετικέτας;

Bakalogatos

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Την ίδια στιγμή σε μαγαζιά "γωνία" όπως είναι το Carrefur, εάν πας Σάββατο για παράδειγμα δεν σου κόβουν φέτες του τόστ από αυτό που θέλεις αλλά σε "αναγκάζουν" να πάρεις τις κομμένες-έτοιμες.
Για να μην αναφέρω τον αποκλεισμό πολλών δημοφιλών προιόντων από κάποια σουπερ μαρκετ. Έχω εγώ το χρόνο να τρέχω σε δύο και τρία διαφορετικά σουπερ μαρκετ για να αγοράσω όσα χρειάζομαι; Αλλά είπαμε, η σαπίλα έχει προχωρήσει βαθειά...

Ανώνυμος είπε...

Ούτε στέλεχος της Lidl να ήσουνα ρε φιλαράκι! Δεν λέω πως έχει άδικο για τα "φθηνά" προιόντα αλλά μη μας τα ωραιοποιείς κιόλας... Όλοι στο "κόλπο" είναι και έχουν ένα κοινό στόχο: την τσέπη μας.

Ανώνυμος είπε...

OK: ίσως τα σχόλια να ήταν υπέρ το δέον θετικά, και όντως οι πολυθενικές έχουν ευροβόρες διαθέσεις, παρόλα αυτά όμως, το χάντικαπ τιμών παραμένει. Οι discount Γερμανοί / Ισπανοί είναι σαφώς πιο προσγειωμένοι σε ό,τι αφορά στο θέμα value for money.
Και σε τελική, δεν είναι δυνατόν οι επώνυμοι -αλλά της "σειράς"- καφέδες να κοστίζουν στο ράφι όσο... εξωτικές ποικιλίες σε ντελικατέσεν μαγαζιά.

Ανώνυμος είπε...

Πιστεύω οτι η πραγματικότητα είναι κάπου στη μέση. Επειδή έχω κατα κόρον δοκιμάσει προϊόντα LIDL & DIA δεν έχουν πάντα πολύ καλή ποιότητα. Value for money όπως είπε και ο προηγούμενος. Τα επώνυμα, δεν αξίζουν τα λεφτά τους.